Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Στην παγκόσμια κρίση υπάρχει μόνο παγκόσμια λύση;


Αν προσέξετε καλά τις «αναλύσεις» που διακινούνται για την σημερινή κρίση θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν όλες, ανεξάρτητα από το αν φέρουν αριστερό, ή δεξιό πρόσημο, παίζουν με το γεγονός ότι η κρίση αυτή είναι παγκόσμια, διεθνής, ευρωπαϊκή και ότι άλλο θέλετε. Έξω δηλαδή από τα όρια μιας εθνικής οικονομίας. Κι επειδή κάνουν την επίσης πρωτότυπη διάγνωση ότι πρόκειται για κρίση «συστημική», καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να την πολεμάς μέσα στα πλαίσια της εθνικής οικονομίας. 


Αυτό που χρειάζεται είναι μια διεθνής, παγκόσμια, ευρωπαϊκή λύση, που άλλοι την αναζητούν μέσα από την αναβάθμιση των μηχανισμών διεθνούς διακυβέρνησης, καθώς ονειρεύονται διεθνείς συνεννοήσεις για να λυθούν συλλογικά τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ άλλοι, καθ’ ότι αισθάνονται εντελώς ανήμποροι να αντιμετωπίσουν μια τέτοια πρόκληση, καταφεύγουν σε συνθήματα κενά περιεχομένου. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, μας λένε χωρίς να μας ξεκαθαρίζουν που ακριβώς: στον Άδη, στα Τάρταρα, ή στα μπουντουάρ της εξουσίας; Ορισμένοι άλλοι ξεθάβουν από το νεκροταφείο της ιστορίας τις πιο παρωχημένες ιδέες περί σοσιαλισμού και κομμουνισμού, που προσιδιάζουν περισσότερο σε σέχτες του 19ου αιώνα, οι οποίες ονειρεύονταν να επιβάλουν στην κοινωνία την πειθαρχία και την ισότητα ενός στρατώνα.

Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Η σημερινή παγκόσμια κρίση δεν γεννήθηκε από μια τυπική υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, αλλά από μια ιστορικά πρωτοφανή υπερσυσσώρευση χρηματικού κεφαλαίου διεθνώς. Το διαθέσιμο κεφάλαιο που αναζητά επενδύσεις είναι 25 φορές μεγαλύτερο από την ετήσια παραγωγή του πλανήτη σε προϊόντα και υπηρεσίες. Ο τρόπος που αναζητά επενδύσεις δεν αφορά πλέον τον τυπικό κύκλο της οικονομίας. Επένδυση-Παραγωγή-Κατανάλωση. Τον έχει ξεπεράσει προ πολλού. Αναζητά κέρδος από παντού. Η ίδια η έννοια του καπιταλιστικού κέρδους έχει αλλάξει. Δεν αφορά πλέον απλά στην άντληση υπεραξίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Δεν είναι κυρίαρχη μορφή του ούτε καν το επιχειρηματικό κέρδος. Το κέρδος σήμερα εξαρτάται πρωταρχικά από τις τιμές των χρηματαγορών, δηλαδή από την υπεραξία των τίτλων που κατέχουν οι επενδυτές, είτε είναι φυσικά πρόσωπα, είτε νομικά. Κι επομένως το ζητούμενο είναι πώς θα αυξηθεί η χρηματιστική αξία των μεγάλων περιουσιών σε βάρος όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η εκμετάλλευση σήμερα δεν στηρίζεται απλά και μόνο στο μονοπώλιο των μέσων παραγωγής, όπως συνέβη ιστορικά, αλλά στο μονοπώλιο του χρήματος και της κυκλοφορίας του παγκόσμια. Γι' αυτό και οι τράπεζες παίζουν αυτόν τον ρόλο σήμερα. Αποτελούν την ανώτερη μορφή "συλλογικού κεφαλαιοκράτη" σε παγκόσμιο επίπεδο. Ανώτερη μορφή κι από εκείνη του κράτους. Με το μονοπώλιο του χρήματος κατορθώνουν να εκμεταλλευθούν και να εισπράξουν κέρδη από κάθε μορφή κοινωνικής δράσης. Η ίδια η καταστροφή δεν είναι απλά μια διέξοδος για το κεφάλαιο, αλλά ένα από τα πιο σημαντικά πεδία αποκόμισης πρόσθετου κέρδους. Και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ναι, όντως πρόκειται για μια παγκόσμια κρίση. Μια παγκόσμια κρίση, όπως άλλες τρεις σαν κι αυτήν στο παρελθόν (1873-1896, 1914-1948, 1975-1990, 2001 έως σήμερα). Το ιδιότυπο χαρακτηριστικό αυτών των κρίσεων δεν είναι απλά και μόνο ότι είναι παγκόσμιες, αλλά το γεγονός ότι κλονίζεται συθέμελα ολόκληρη η εσωτερική αρχιτεκτονική του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, ολόκληρη η κοινωνική του διάρθρωση που κυριαρχεί σε μια ιστορική εποχή. Κι επομένως το ίδιο το σύστημα εξωθείται - χωρίς καν να το θέλει - σε μια ολοκληρωτική μεταβολή της εσωτερικής του αρχιτεκτονικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Μόνο που αυτό δεν γίνεται, ούτε μπορεί να γίνει αυτόματα. Μπορεί να γίνει μόνο φέρνοντας στην επιφάνεια τις εσωτερικές του συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα. Οι κρίσεις αυτές ιχνηλατούν την διέξοδό τους μέσα από περιόδους πολέμων και επαναστάσεων. Γι' αυτό και η κυρίαρχη δύναμη που καθορίζει τον τρόπο εξόδου από την κρίση δεν είναι οι αποφάσεις και οι επιλογές της εξουσίας, αλλά οι κοινωνικές αναμετρήσεις σε όλες τους τις διαστάσεις (ταξικές, εθνικές, παλλαϊκές).

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι σε καμιά από τις παγκόσμιες κρίσεις που αναφέραμε δεν υπήρξε παγκόσμια λύση. Την παγκόσμια λύση την επιδιώκει μόνο μια δύναμη, η δύναμη του κεφαλαίου και των αγορών. Και μόνο η διατύπωση ότι η κρίση είναι παγκόσμια και άρα παγκόσμια θα είναι και η λύση, αρκεί για να θέσει στην πλευρά των κυρίαρχων δυνάμεων της παγκόσμιας εξουσίας και των αγορών. Το κεφάλαιο από την εποχή της πρώτης παγκόσμιας κρίσης ξέρει μόνο έναν τρόπο να απαντά στην εσωτερική αποσύνθεση των οικονομιών που ελέγχει: με την ακόμη πιο βίαιη εξαγωγή του σε διεθνές επίπεδο, με τον αγώνα να ρίξει όλα τα τείχη και τα σύνορα που εμποδίζουν την ελεύθερη κίνησή του σε βάρος των λαών και των χωρών παγκόσμια. Η εσωτερική αυτή τάση του κεφαλαίου γέννησε τους πιο καταστροφικούς πολέμους στην ανθρώπινη ιστορία.

Αντίθετα, οι λαοί σε κάθε ιστορική περίοδο αναζητούσαν την επιβεβαίωση της δικής τους αυτοδιάθεσης. Οι λαοί και οι εργαζόμενοι δεν εξαρτώνται από το άνοιγμα των διεθνών αγορών. Αντίθετα ο έλεγχος της εθνικής οικονομίας είναι ο μόνος που μπορεί να τους εξασφαλίσει καλύτερους όρους ζωής και δουλειάς. Μόνο έτσι μπορούν να αντιπαρατεθούν με το κεφάλαιο και την εξουσία του παγκόσμια. Ο εργάτης, ο εργαζόμενος, τα λαϊκά στρώματα που ζουν από την δουλειά τους, δεν έχουν κανέναν άλλο τρόπο να προστατευθούν από την ασυδοσία του κεφαλαίου, εκτός από το να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους την χώρα τους, την πατρίδα τους και το κράτος που αντιστοιχεί στα πιο άμεσα και ζωτικά τους συμφέροντα. Χωρίς την κατοχύρωση της δική του εθνικής κυριαρχίας δεν μπορεί κανένας λαός να αντισταθεί στην διεθνή επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Στην πολεμική ιαχή του κεφαλαίου που σε κάθε τέτοια κρίση γίνεται όλο και πιο απειλητική, κάτω τα σύνορα, ανοίξτε τις αγορές και τις οικονομίες, οι λαοί πάντα διεκδικούσαν την δική τους κυριαρχία πάνω στον τόπο τους, διεκδικούσαν την δική τους λευτεριά ως προοίμιο της πανανθρώπινης λευτεριάς. Σε κάθε μεγάλη ιστορική εξόρμηση του μεγάλου κεφαλαίου για την επιβολή νέων όρων και ορίων στην παγκόσμια οικονομία, οι λαοί απαντούσαν πάντα με την έξαρση των δικών τους εθνικών και δημοκρατικών κινημάτων. Στην κραυγή του κεφαλαίου για νέες αγορές και ανοιχτά σύνορα, που τα διεκδικούσε είτε με την πολιτική των κανονιοφόρων, είτε με την εξαγορά δια του χρηματιστηρίου, οι λαοί απαντούσαν πάντα με το Patria o Muerte! Ή κατά το ελληνικότερο Ελευθερία ή Θάνατος! Όσο το κεφάλαιο και οι χρηματαγορές θα κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία, η πατρίδα για τους κατατρεγμένους, καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους λαούς του πλανήτη δεν θα έχει ολοκληρώσει το ιστορικό της τραγούδι.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Στην παγκοσμιοποίηση των αγορών που επιβάλει με βίαιο και συχνά πολεμικό τρόπο το κεφάλαιο και το δικό του διεθνές σύστημα διακυβέρνησης, η μοναδική προοδευτική απάντηση από την σκοπιά των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού είναι μία και μόνη: Εθνική αυτοδιάθεση και λαϊκή κυριαρχία με εθνικοποίηση των όρων και των κορυφών της οικονομίας σε κάθε χώρα με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό. Η παγκόσμια λύση για τον λαό περνά αναγκαστικά, υποχρεωτικά μέσα από την εθνική αυτοδιάθεση και την ελευθερία όλων των λαών της υφηλίου και όχι από το άνοιγμα των συνόρων και των αγορών στα μεγαλύτερα αρπακτικά που γέννησε η ιστορία του πλανήτη.

Αυτό λοιπόν που χρειάζεται σήμερα δεν είναι να κατανοήσει ο λαός τις αιτίες και τον μηχανισμό της παγκόσμιας κρίσης. Αλλοίμονο, αν ήταν αυτό το προαπαιτούμενο για κάθε μεγάλο παλλαϊκό κίνημα. Εδώ δεν μπορούν να τα κατανοήσουν ούτε καν οι επίδοξοι θεωρητικοί του κινήματος. Αυτό που χρειάζεται είναι να επενδύσουμε στις δημοκρατικές προσδοκίες του λαού που τέτοιες κρίσεις φέρνουν με ορμητικό τρόπο στην επιφάνεια και να τον οργανώσουμε για την μεγάλη μάχη. Γιατί, όπως έχει αποδείξει και η ιστορία, μέσα απ' αυτού του είδους τις κρίσεις μπορείς να βγεις είτε με γενικευμένη κοινωνική εξέγερση, δηλαδή με επανάσταση, είτε με επικράτηση της πιο μαύρης αντίδρασης. Μέσος δρόμος δεν μπορεί να υπάρξει.

10 σχόλια:

  1. Αγαπητέ φίλε Δημήτρη Καζάκη, καλή χρονιά και καλή δύναμη σε όλους μας να αντέξουμε και να αποτινάξουμε από την χώρα μας την σημερινή λαίλαπα.
    Στη χρονιά αυτή θα παιχτεί η τελική πράξη του δράματος: Οι πολίτες θα απωλέσουν το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών τους στηριγμάτων, κόσμος πολύς θα χάσει τα σπίτια του, άνθρωποι θα πεθάνουν από την έλλειψη υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας. Ακόμα και τούτος ο υπνωτισμένος λαός θα έρθει η ώρα που θα ξυπνήσει και (ίσως!) αμφισβητήσει πια τα καθιερωμένα ταμπού της "συστημικής ευστάθειας των τραπεζών".
    Φίλε Δημήτρη συνέχισε, σε χρειαζόμαστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή χρονιά και καλή αντοχή σε σένα και σε όλους μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όμως οι οικονομίες των χωρών είναι πράγματι συνδεδεμένες μεταξύ τους. Όταν μια από αυτές έχει κρίση, επιρρεάζονται και οι υπόλοιπες. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν υπάρχει χώρα που να είναι αυτάρκης. Π.χ. η σύγχρονη τεχνολογία στηρίζεται στις σπανιες γαίες που κυρίως παράγει η Κίνα. Επίσης όμως δεν θα είχαμε κινητά και φορητούς υπολογιστές χωρίς το ταντάλιο που παράγεται στο Κονγκο, με όλη την αθλιότητα που αυτό συνεπάγεται για τους Κονγκολέζους. Πέρα από αυτά, υπάρχουν τα περιβαλλοντικά προβλήματα που επίσης είναι παγκόσμια. Η άνοδος της θερμοκρασίας είναι για όλο τον πλανήτη. Αυτό σημαίνει ότι η περιβαλλοντική πολιτική που ακολουθεί η κάθε χώρα έχει άμεσα αποτελέσματα στον καθένα από μας. Μπορεί η Βραζιλία να κάνει ότι θέλει με τα τροπικά της δάση, όταν η καταστροφή τους φέρνει και την δική μου καταστροφή; Η κοινωνία δεν είναι μια συνάθροιση ανθρώπων, είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των ανθρώπων, και ο καιρός που υπήρχαν πάνω στον πλανήτη μεμονωμένες κοινωνίες έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν σε παγκόσμιο επίπεδο και επομένως η κοινωνία είναι παγκόσμια, είτε το θέλουμε είτε όχι. Το να την θέλουμε να περιορίζεται μέσω συνόρων, είναι απλώς ανόητο.

    Το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια επείγουσα κατάσταση που δεν μπορεί να περιμένει και επομένως πρέπει να ληφθούν μέτρα σε τοπικό επίπεδο εδώ και τώρα, το αναγνωρίζω. Μάλιστα πιστεύω ότι τα μέτρα είναι λίγο η πολύ αυτά που θέτει το ΕΠΑΜ: άρνηση του χρέους, επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (άρα αποχώρηση από την ΕΕ), εθνικοποίηση των τραπεζών, δίκη των υπευθύνων, συντακτική εθνοσυνέλευση. Πρώτον γιατί δεν είναι αποδεκτό να ζητηθεί από κανένα λαό η βιολογική του εξόντωση για χάρη μιας παγκόσμιας ενότητας, και δεύτερον επειδή αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι μια ενότητα των λαών αλλά μια παγκόσμιας κλίμακας εκμετάλλευση και υποδούλωση των λαών. Αλλά αυτό είναι άλλο και άλλο το να καταδικάζεις την ίδια την παγκόσμια ενότητα.

    "Η ιστορία έχει αποδείξει ότι σε καμιά από τις παγκόσμιες κρίσεις που αναφέραμε δεν υπήρξε παγκόσμια λύση". Δύο μέτρα και δύο σταθμά: η ιστορία έχει αποδείξει ότι καμιά επανάσταση δεν οδήγησε στην χειραφέτηση του λαού, αλλά σ' αυτό απαντάς "Ας είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα το κάνουμε". Η ίδια απάντηση μπορεί να δοθεί και τώρα.

    "Την παγκόσμια λύση την επιδιώκει μόνο μια δύναμη, η δύναμη του κεφαλαίου και των αγορών. Και μόνο η διατύπωση ότι η κρίση είναι παγκόσμια και άρα παγκόσμια θα είναι και η λύση, αρκεί για να θέσει στην πλευρά των κυρίαρχων δυνάμεων της παγκόσμιας εξουσίας και των αγορών". Ο κλασσικός τρόπος κοπαδοποίησης: "Αυτά τα λένε οι φασίστες", "Αυτά τα λένε οι κομμουνιστές", όποιος τα λέει αυτά είναι με τους άλλους και όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίων μας. Αλλά το κάθε τι εξαρτάται από το πλαίσιο μέσα στο οποίο λέγεται. Είσαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πείσει τους άλλους να ξεπεράσουν τις ανοησίες που τους χωρίζουν, είναι κρίμα να σπέρνεις καινούριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Έχεις μάθει να σκέφτεσαι με κλισέ εγχειριδίου και χαρακτηρίζεις ανοησίες ότι δεν μπορείς ούτε καν να αντιληφθείς. Για να δούμε ποιος σκέφτεται με ανόητα κλισέ.
      Ανόητο κλισέ 1: Ταυτίζεις την ελευθερία και την εθνική κυριαρχία ενός λαού με την αυτάρκεια και την απομόνωση. Αντίθετα μόνο ένας λαός που παλεύει για την ελευθερία του, εθνική και κοινωνική, μπορεί να εκτιμήσει και σεβαστεί την ελευθερία και των άλλων λαών. Μόνο ένας ελεύθερος λαός, ένας λαός που είναι αφέντης στον τόπο του μπορεί να ανοιχτεί στις διεθνείς σχέσεις και να κερδίσει από αυτές όχι σε βάρος των άλλων, αλλά σε αμοιβαία επωφελή βάση.
      Ανόητο κλισέ 2: Μιλάς για αλληλεπίδραση. Ποιος την αρνείται; Όμως τι σημαίνει αλληλεπίδραση; Αλληλεπίδραση υπάρχει ανάμεσα σε δυο ερωτευμένους που με πάθος κάνουν έρωτα, αλλά αλληλεπίδραση υπάρχει και στον βιαστή και στο θύμα του. Αλληλεπίδραση υπάρχει ανάμεσα στον δουλοκτήτη που με βία υποτάσει τον δούλο, αλλά αλληλεπίδραση υπάρχει κι ανάμεσα στον δούλο που με βία ξεφορτώνεται τον δουλοκτήτη για να βρει την ελευθερία του. Το να μιλά κανείς μόνο για αλληλεπίδραση είναι σαν να ταυτίζει τον έρωτα με τον παροξυσμό του βιαστή και την βία της υποταγής με την βία της απελευθέρωσης. Έτσι και σήμερα. Δεν υπάρχει απλά αλληλεπίδραση σήμερα στις παγκόσμιες σχέσεις. Υπάρχει αλληλεπίδραση που εκφράζεται μέσα από σχέσεις υποταγής, εκμετάλλευσης, καταπίεσης, εξανδραπωδισμού και υποτέλειας ολόκληρων λαών, εθνών και χωρών. Αυτές είναι οι σχέσεις που χαρακτηρίζουν την σύγχρονη παγκόσμια οικονομία. Μια χούφτα διεθνείς τράπεζες, πολυεθνικές και ισχυρά κράτη-δουλοκτήτες εκμεταλλεύονται με τον πιο βίαιο τρόπο την συντριπτική πλειοψηφία των λαών μετατρέποντας τα κράτη τους σε φέουδα, σε δούλους, ή δουλοπάροικους. Κι αυτό δεν είναι καθόλου φυσιολογικό, είναι απόρεια σχέσεων δύναμης, εξουσίας και επιβολής που πολλές φορές πήρε και παίρνει τον χαρακτήρα ανοιχτών πολεμικών επεμβάσεων. Όποιος δεν μπορεί να το δει αυτό τότε το πρόβλημά του ξεπερνά το επίπεδο της ανοησίας, αγγίζει την ψυχοπαθολογία.
      Ανόητο κλισέ 3: Μιλάς για κοπαδοποίηση όταν θέλεις να αγνοείς ότι από τον 15ο αιώνα το άνοιγμα των αγορών και η "παγκόσμια κοινωνία" οικοδομείται με την βία των κουρσάρων και των αποικιοκρατών. Όποιος ξέρει έστω ελάχιστα γνωρίζει πολύ καλά ότι η πρώτη πράξη επίσημης εξαγωγής κεφαλαίου ήταν η δημιουργία της Εταιρείας του Λεβάντε το 1581 στην οποία επενδύθηκαν τα κέρδη από την εκστρατεία του κουρσάρου Φράνσις Ντρέικ στους θαλάσσιους δρόμους του Ατλαντικού. Από τότε μέχρι σήμερα το κεφάλαιο για να εξαχθεί πασχίζει να διαλύσει σύνορα και να καθυποτάξει οικονομίες, λαούς και χώρες (διομολογήσεις, αποικιοκρατία, Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, εξαγορά, πόλεμοι). Μόνο η σκόπιμη άγνοια μπορεί να κάνει κάποιον τόσο τυφλό ώστε να μην ξέρει ούτε την αλφα-βήτα.

      Διαγραφή
    2. Τέλος ποιος σου είπε ότι υποστηρίζω την απείρου ηλιθιότητας δήλωση ότι "καμιά επανάσταση δεν οδήγησε στην χειραφέτηση του λαού". Καμιά επανάσταση ή κίνημα του λαού, έστω κι αν απέτυχε, ή ηττήθηκε, δεν πήγε ποτέ χαμένο. Αν δεν υπήρχε η Γαλλική Επανάσταση δεν θα ξέραμε ούτε καν την έννοια της δημοκρατίας, ενώ εάν δεν υπήρχε η Ρωσική Επανάσταση δεν θα είχαμε καν ιδέα περί κοινωνικών δικαιωμάτων. Η διαδικασία χειραφέτησης δεν είναι ένα μονόπρακτο, αλλά μια ολόκληρη ιστορική διαδικασία αγώνων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων που κάθε φορά κερδίζονται νίκες, ή χάνονται μάχες, που όμως κάνουν το λαό και τις δυνάμεις του πιο ικανές για την επόμενη αναμέτρηση μέχρις ότου κατορθώσει να ανατρέψει τις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης. Και μια βασική, πρωταρχική πράξη γι' αυτό είναι να διεκδικήσει πρώτα και κύρια την ελευθερία και την αυτοδιάθεση την δική του και της χώρας του από τις δυνάμεις που έχουν μετατρέψει την παγκόσμια αλληλεπίδραση σε έναν άγριο βιασμό λαών και χωρών. Με όρους μιας γενικής και αφηρημένης "παγκόσμιας κοινωνίας" - που υπάρχει μόνο σε εγχειρίδια - και αλληλεπίδρασης μπορούν να σκέφτονται μόνο όσοι θεωρούν τον βιασμό ως φυσιολογική κατάσταση της ζωής. Είναι δικαίωμά σου να φαντασιώνεσαι ότι σου αρέσει. Να έχεις ακόμη και την φαντασίωση που θέλει τους εκ φύσεως και θέσεως βιαστές να τα βρίσκουν με τα κατ’ εξακολούθηση θύματά τους στα πλαίσια της «παγκόσμιας κοινωνίας». Δεν είναι η μόνη διαστροφή που υπάρχει στον κόσμο. Αυτό που ξέρω εγώ είναι κάτι πολύ απλό. Όταν ελπίζει κάποιος να δει τους λύκους να συζητούν με τα πρόβατα για το πρόβλημα της διατροφής που αντιμετωπίζει δήθεν από κοινού η «παγκόσμια κοινωνία», δεν θέλει και πολύ σκέψη για να αντιληφθεί ποιοι θα βρίσκονται στο μενού της ημέρας.

      Διαγραφή
    3. "Η διαδικασία χειραφέτησης δεν είναι ένα μονόπρακτο, αλλά μια ολόκληρη ιστορική διαδικασία αγώνων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων που κάθε φορά κερδίζονται νίκες, ή χάνονται μάχες, που όμως κάνουν το λαό και τις δυνάμεις του πιο ικανές για την επόμενη αναμέτρηση μέχρις ότου κατορθώσει να ανατρέψει τις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης. "

      Δημήτρη σωστά όλα αυτά αλλά ... πως να το πω ... πάω μπρος και πίσω. Σκεφτόμουν πως η ωρίμανση του ανθρώπινου είδους είναι αργή μεν αλλά υπάρχει πρόοδος δε. Σκεφτόμουν μάλιστα πως ίσως στο μέλλον ο άνθρωπος δε θα δέχεται σαν φυσιολογικό την φτώχεια του διπλανού του όπως δε δέχεται σε ένα επίπεδο την σκλαβιά. Από την άλλη σκέφτηκα 'αλήθεια δε δέχεται ο άνθρωπος τη σκλαβιά σαν κάτι φυσιολογικό'; Δε δεχθήκαμε τους Αλβανούς τον πρώτο καιρό που ήρθαν στην χώρα μας να δουλεύουν για τροφή και στέγη; Δεν τους αντιμετωπίσαμε σαν σκλάβους; Η αλήθεια είναι πως δεν τους περάσαμε και αλυσίδα. Τους αφήσαμε ελεύθερους στο νόμο της ζήτησης και της προσφοράς. Όταν η εργασία τους απέκτησε αξία άρχισαν να διαπραγματεύονται την τιμή τους.
      Τους αντιμετωπίσαμε κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά σαν σκλάβους αλλά τους αφήσαμε να βρουν το δρόμο τους. Έστω και μόνοι τους και χωρίς βοήθεια. Είναι και αυτό μια πρόοδος.

      Διαγραφή
  4. Νομιζω οτι οι περισσοτεροι Ελληνες εχουν περιπεσει σε χειμεριο υπνο, λες και ειναι αρκουδες, απο την ανηλεες καθημερινο βομπαρδισμα των ΜΜ Εξαθλιωσης και παρ'οτι Ο Δημητρης Καζακης και αλλοι προσπαθουν να τουν ξυπνησουν αυτοι συνεχιζουν τον υπνο.

    Νομιζω καλο θα ειναι να τους διασκεδασουμε με το παρακατω φημισμενο ντοκυμαντερ

    CATASTROIKA 2012 HD [ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ] μπας και μαθουν κατι απο τι γινεται γυρω τους.

    http://www.youtube.com/watch?v=K0K2CvCxdtg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μου αποδίδεις πράγματα που δεν είπα:

    1) “Ταυτίζεις την ελευθερία και την εθνική κυριαρχία ενός λαού με την αυτάρκεια και την απομόνωση”. Όχι, δεν την ταυτίζω. Εκείνο που λέω είναι ότι, αφού ότι συμβαίνει σε μια χώρα έχει επιπτώσεις πάνω σε όλους μας, το να μην έχουμε δικαίωμα στην λήψη αποφάσεων επειδή δεν είμαστε πολίτες εκείνης της χώρας, περιορίζει την ελευθερία μας. Ακόμα και αν δημιουργήσουμε την τέλεια δημοκρατία, η μοίρα μας θα συνεχίσει να καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από άλλους. Αυτό ήταν το νόημα των παραδειγμάτων που έφερα. Όταν μια χώρα κάνει πυρηνικές δοκιμές, η ραδιενέργεια σκορπίζεται σε όλο τον πλανήτη χωρίς να χρειάζεται διαβατήριο. Η δική μου εμβέλεια στην λήψη αποφάσεων όμως περιορίζεται από την υπηκοότητά μου.

    2) “Ανόητο κλισέ 2”. Μα καλά, διαβάζεις τι γράφω; Αφού αυτόν τον διαχωρισμό τον τόνισα κι εγώ.

    3) “όταν θέλεις να αγνοείς ότι από τον 15ο αιώνα το άνοιγμα των αγορών και η "παγκόσμια κοινωνία" οικοδομείται με την βία των κουρσάρων και των αποικιοκρατών”. Ε και; Τι σχέση έχει με αυτό που λέω; Οι κοινωνίες οικοδομούνται με την βία από τον καιρό που οι άνθρωποι ήταν κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες. Πως οικοδομούνται δηλαδή, με συγχωνεύσεις κατόπιν δημοψηφισμάτων; Επειδή ο Φράνσις Ντρέικ επένδυσε στη Λεβάντε, πάει τέλειωσε, όποιος υποστηρίζει την παγκόσμια ενότητα είναι με τα συμφέροντα;

    4) Φυσικά η γαλλική επανάσταση ήταν πολύτιμη και αναμφίβολα η ρωσική επανάσταση έπρεπε να γίνει. Δεν είπα ότι οι επαναστάσεις δεν είναι αναγκαίες ή ότι δεν τους ωφείλουμε κεκτημένα. Αυτό που λέω είναι πολύ συγκεκριμένο: ότι δεν οδήγησαν στη χειραφέτηση αλλά ανέδειξαν νέες εξουσίες. Ποιος δήλωσε ότι πήγαν χαμένες; Εσύ όμως πιστεύεις ότι μετά από αυτές οι λαοί τους όριζαν μόνοι τους την μοίρα τους;

    Ξανατονίζω ότι δεν πιστεύω ότι πρέπει να συζητήσουμε και να τα βρούμε με τους λύκους. Υποστηρίζω την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η διαφωνία μου έγγειται στο να καταδικάζεται η ίδια η παγκόσμια ενότητα επειδή οι τράπεζες και οι πολυεθνικές την επικαλούνται για τους δικούς τους σκοπούς και με τους δικούς τους όρους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ελπιζω τουλαχιστον φιλε,οταν λες παγκοσμια ενοτητα να μην εννοεις παγκοσμια ενοποιηση

      Διαγραφή
    2. Δεν είμαι ούτε Αθηναίος πολίτης ούτε Ελλην πολίτης...είμαι πολίτης του κόσμου...Σωκράτης.

      Διαγραφή